Μια μερίδα Τσίπρα χωρίς γραβάτα, με διπλό τσουλούφι και ολίγη κωλοτούμπα

Σπανίως κάθομαι να γράψω κάτι για την πολιτική κατάσταση διότι τις περισσότερες φορές αρέσκομαι στο να ακούω, εμπλουτίζοντας έτσι το κριτήριό μου. Με όλα αυτά που έχουμε δει όμως εδώ και τόσους μήνες, μου είναι δύσκολο να μην πάρω θέση, ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως το Αφεντικό μου θα με αναγκάσει να μετρήσω όλους τους κόκκους άμμου στη μαύρη άμμο της Σαντορίνης όπου θα παραθερίζει με τους φτωχούς φίλους του.

Το τι έχει ειπωθεί στα μέσα και το τι έχει γραφτεί στο διαδίκτυο, ξεπερνάει ακόμα και την πιο πλούσια φαντασία. Κυριαρχούν βέβαια τα σενάρια καταστροφολογίας τα οποία και πουλάνε, οπότε έχουν έναν ακόμα λόγο να βρίσκονται στην επιφάνεια. Μέσα λοιπόν σε όλα αυτά τα σενάρια, συχνά πυκνά συναντάμε και το τσουλούφι του Αλέξη στο οποίο καταλογίζονται τα πάντα εκτός από το προπατορικό αμάρτημα για το οποίο σίγουρα ευθύνεται κάποιος άλλος εκτός από τις πολιτικές μας ηγεσίες των τελευταίων 30 χρονών. Αυτή η βροχή πυρών κατά του Τσίπρα έχει λάβει διαστάσεις επιδημίας, η οποία μάλιστα έχει εξαπλωθεί μέχρι και τη γερμανία, με τη Μέρκελ να κουνάει επιτακτικά το δάχτυλό της –που ακόμα δεν έχει σπάσει απ’τη ζαλάδα- λέγοντας πως ψήφο στον Αλέξη, ισοδυναμεί με καταστροφή της Ελλάδας και –φυσικά- έξοδο από το ευρώ. Βούτυρο στο ψωμί των εγχώριων media, τα οποία άλλο που δεν ήθελαν: Ακόμα μεγαλύτερη πόλωση, ακόμα μεγαλύτερα νούμερα και –αν μη τι άλλο στη δύσκολη εποχή που ζούμε- διατήρηση ή λιγότερη μείωση των κερδών.

Ξαφνικά μια ολόκληρη χώρα ξεκοκαλίζει τις δηλώσεις των στελεχών του συριζα και φτάνει μέχρι το μεδούλι για να βρει ποια είναι η ρεαλιστική εφαρμογή των λεγομένων τους. Οι ίδιοι, μουδιασμένοι από τα υψηλά ποσοστά που έχουν πάρει, επιδίδονται σε δηλώσεις που ενίοτε δείχνουν ότι δεν τις έχουν σκεφτεί καθόλου και ότι στερούνται μελετημένης κεντρικής καθοδήγησης, με αποτέλεσμα να αναγκάζονται να ανασκευάσουν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Ακόμα και τις φορές που προσπαθούν να παίξουν σωστά κάποια χαρτιά, επειδή βρίσκονται απέναντι σε παλιές καραβάνες (κάπως αλλιώς τις λένε και πάλι σε –άνες τελειώνουν αλλά δεν υπάρχει λόγος για τη χρήση αυτού του λεξιλογίου), οι οποίες γνωρίζουν πολύ καλύτερα τη ρητορική και μπορούν εύκολα να βρουν νοηματικά κενά που να καθιστούν τις δηλώσεις αυτές εύκολα παρεξηγήσιμες, πράγμα το οποίο εκμεταλλεύονται αφειδώς.
Ανοίγοντας μια μικρή παρένθεση, καλό θα ήταν να τονιστεί η σημασία της ρητορικής. Χωρίς να επεκταθώ, θα παραθέσω μια λεκτική εικόνα που μπορεί να συμπιέσει χίλιες λέξεις και να θυμίσει τη σημασία της καλής ρητορικής: Αρκεί να θυμηθούμε απλώς τις δύο εικόνες με τα εκλογικά αποτελέσματα του 2004 και του 2007 και ποιος ήταν αυτός που έπειθε με τη ρητορική του –και μερικά τριχίλιαρα- για πέντε ολόκληρα χρόνια το εκλογικό σώμα.

Και μετά την παρένθεση, επιστρέφουμε στην έλλειψη σωστής ρητορικής από τα στελέχη του σύριζα που τροφοδοτεί ένα ολόκληρο οικοσύστημα (παρα)πληροφόρησης. Ταυτόχρονα ο Αλέξης, εκμεταλλευόμενος το κλίμα, προβαίνει και αυτός σε υποσχέσεις τις οποίες είναι αδύνατο να τηρήσει βραχυπρόθεσμα και με το παρόν καθεστώς επιτήρησης, ειδικά από τη στιγμή που κινείται σε φιλοευρωπαϊκό άξονα και δεν θεωρεί λύση την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Όλα αυτά συνθέτουν μια εικόνα που σίγουρα δεν θα μπορούσε να ανήκει σε ένα καλά οργανωμένο κόμμα της αριστεράς.

Παραδόξως, αντίθετα με την εικόνα που δείχνει, αυτή τη στιγμή έχει γίνει πόλος έλξης σεβαστού μέρους του εκλογικού σώματος, καταφέρνοντας μάλιστα να αυξήσει –σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις- τα ποσοστά του και να κοντράρεται για τον κυβερνητικό θώκο. Το βασικότερο θέμα βέβαια σε όλη αυτή την υπόθεση, είναι η νοοτροπία του εκλογικού σώματος το οποίο καθορίζει και την κατάσταση. Οι μετακινήσεις που έχουν γίνει στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση –και όπως δείχνουν τα πράγματα και στην επερχόμενη- είχαν να εκδηλωθούν από την εκλογική αναμέτρηση του 1989.

Η απογοήτευση είναι το κυρίαρχο συναίσθημα στο εκλογικό σώμα, με ουσιαστικότερη έκφανση το κίνημα του Συντάγματος. Ένα κίνημα χωρίς κεφαλή, χωρίς πολιτική, κινούμενό μόνο από την οργή που πηγάζει από την χειροτέρευση του βιοτικού επιπέδου του σημερινού Έλληνα. Ένα κίνημα που είχε προδιαγεγραμμένη την αποτυχία, με δεδομένη την έλλειψη πολιτικής κατεύθυνσης και την αδυναμία αυτοελέγχου των παρευρισκομένων. Μέσα σε αυτό το κίνημα υπήρχαν οι πάντες: Ακραία στοιχεία όλων των κατευθύνσεων, βολεμένοι που ξεβολέφτηκαν και άνθρωποι οι οποίοι έχασαν απρόκλητα και βίαια τα εισοδήματά τους από τη μια μέρα στην άλλη, είτε λόγω απόλυσης, είτε λόγω μείωσης του μισθού ή της σύνταξης. Όλοι αυτοί μπήκαν κάτω από μια ομπρέλα βίαιων συνθημάτων με την πρόφαση της επανάστασης, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι μια επανάσταση χρειάζεται οργάνωση και όχι απλά βία.

Πολύς από αυτόν τον κόσμο, όντας στην ουσία «αγουροξυπνημένος» μέσα σε έναν χειρότερο κόσμο από αυτόν που είχε συνηθίσει, άρχισε να κάνει σπασμωδικές κινήσεις πολιτικοποίησης. Το αποτέλεσμα φάνηκε ξεκάθαρα την 6η Μαΐου: Κόμματα που ήταν σχεδόν στην αφάνεια, ξαφνικά είχαν αξιοσημείωτα ποσοστά. Νεογέννητοι σχηματισμοί βρέθηκαν στο χορό της διαπραγμάτευσης για το σχηματισμό κυβέρνησης. Και φυσικά το άνευ προηγουμένου (τουλάχιστον για τα τελευταία 40 χρόνια) φαινόμενο της Χρυσής Αυγής το οποίο βέβαια έχει μια πολύ απλή εξήγηση που βρίσκεται στις παραπάνω γραμμές, στις οποίες μπορούμε να προσθέσουμε τους απανταχού υποκριτές που ενώ έχουν στη δούλεψή τους ανασφάλιστους μετανάστες, -αρνούμενοι να πληρώσουν ελληνικά μεροκάματα-, φωνάζουν και οδύρονται για το πρόβλημα των μεταναστών και ψηφίζουν ανάλογα.
Οι ίδιοι άνθρωποι, πιστεύουν απλώς πως η βία την οποία εκπροσωπεί η ΧΑ είναι το αντίδοτο στις δεκαετίες ασυδοσίας και κρύβονται πίσω από –κυριολεκτικά- ανεγκέφαλες δικαιολογίες προσπαθώντας να δώσουν πολιτική υπόσταση σε αυτό το τσούρμο αναβολιασμένων αμόρφωτων των οποίων η ικανότητα συζήτησης μπορεί να συγκριθεί μόνο με την ικανότητα συζήτησης που μπορεί να έχει ένα αρσενικό παγόνι όταν «μάχεται» με ένα άλλο. Όσοι έχουν ακούσει παγόνια, ξέρουν για τι πράγμα μιλάω. Οι ίδιοι άνθρωποι που δεν κατανοούν πως η βία που εκπροσωπεί η ΧΑ, σήμερα διοχετεύεται και στοχοποιεί κακόμοιρες ψυχές, ενώ αύριο μπορεί να στοχοποιήσει τους ίδιους, μόνο και μόνο επειδή μπορεί να διαφώνησαν με το κούρεμα γουλί.

Δυστυχώς η «στάση» στην ΧΑ ήταν μεγαλύτερη απ’όσο θα έπρεπε, αλλά δυστυχώς τα ευρήματα των ημερών –αν και αναμενόμενα μέχρι κάποιο βαθμό- δεν μπορούν να μας αφήσουν ασυγκίνητους.

Έχουμε λοιπόν μια εικόνα ενός λαού που βρίσκεται μπροστά σε ιδιαίτερα δύσκολες καταστάσεις οι οποίες τον έχουν φέρει στα όριά του και προ των ευθυνών του για όλα αυτά τα χρόνια που ψήφιζε με τη λογική του βολέματος, αγνοώντας τα σημάδια των καιρών. Προφανώς σε τέτοιες εποχές, η εμφάνιση ενός Μεσσία είναι το πιο εύκολο πράγμα. Αν κάποιος χαϊδέψει λίγο τα αφτάκια αυτού του –ακατέργαστα οργισμένου- όχλου, μπορεί άνετα να δρέψει τους καρπούς της πίστης του. Όπως ήταν φυσικό, πολλοί είδαν την ευκαιρία να παρουσιάζεται μπροστά τους και έσπευσαν να εξαργυρώσουν αυτή τη συγκυρία με τον καλύτερο τρόπο. Από ευκαιριακούς καιροσκόπους (κάποτε τους έλεγαν οπορτουνιστές), όπως ο Καμμένος και ο Τζήμερος, μέχρι και τον Τσίπρα, ο οποίος σε μια νύχτα είδε τα νούμερά του να αυξάνονται κατά –σχεδόν- 6 φορές.

Το συνονθύλευμα αυτών που απαρτίζουν την εκλογική βάση του Τσίπρα είναι δυστυχώς μεγάλο. Γιατί «δυστυχώς»; Γιατί περιέχει πάρα πολύ μεγάλο ποσοστό μη-συνειδητοποιημένων ψηφοφόρων οι οποίοι είτε απλά έψαχναν να ακούσουν κάποιον να τάζει πράγματα ή να τους βολέψει, είτε απλά ψήφισαν από αντίδραση, χωρίς να ξέρουν τι ψήφισαν και γιατί. Δυστυχώς –και πάλι- η εικόνα αυτή δεν αποτελεί μόνο εικόνα των ψηφοφόρων του Τσίπρα αλλά ένα γενικευμένο γδύσιμο –ή ξεμπρόστιασμα- ενός εκλογικού σώματος που για χρόνια ψήφιζε τυφλά, περιμένοντας απλά μια μόνιμη θέση σε ένα δημόσιο που δεν τους χωρούσε.

Και αύριο;

Αύριο λοιπόν όλοι αυτοί θα (ξανα)μαζευτούν στο Σύνταγμα με άδειες κατσαρόλες περιμένοντας να βγει ο Μεσσίας με τα τσουλούφια και να ρίχνει ψάρια(μαριδούλα τώρα που είναι και καλοκαίρι) και κρασί από τα παράθυρα της βουλής. Γιατί φυσικά μόνο αυτό μπορεί να περιμένει όποιος δεν καταλαβαίνει πως η ψήφος δεν είναι μια συναλλαγή, αλλά μια ψύχραιμη και υπεύθυνη επιλογή. Εδώ λοιπόν έρχεται η μεγάλη ευθύνη του Αλέξη, στην οποία δεν έχει καταφέρει να σταθεί με την πυγμή που θα άρμοζε στον ηγέτη μιας παράταξης. Ή τουλάχιστον δεν έχει καταφέρει να το κάνει αυτό σε επικοινωνιακό επίπεδο.

Λίγο η απειρία, λίγο η απότομη άνοδος, η εικόνα που βγαίνει από τα ΜΜΕ δεν είναι αυτή που θα έπρεπε να είναι. Δηλώσεις-τσιτάτα που θυμίζουν άλλες εποχές και οι οποίες είναι αδύνατο (ή ανούσιο) να πραγματοποιηθούν: Φορολόγηση των πλουσίων, πρόσληψη 100.000 δημοσίων υπαλλήλων κτλ. Τα στελέχη του δυστυχώς δεν κατάφεραν να αναδείξουν μια σαφή πολιτική κατεύθυνση, πράγμα που δεν αρμόζει σε ένα οργανωμένο κίνημα. Όλα αυτά φυσικά τα πλήρωσε και όσα δεν πλήρωσε θα τα πληρώσει και καλώς θα τα πληρώσει.

Εδώ όμως έρχεται και η άλλη μεριά που αφορά αυτούς που ψηφίζουν συνειδητά και δεν καταβροχθίζουν με βουλιμία τις μιντιακές μακαρονάδες: Είναι η μεριά της αναγνώρισης των όρων του παιχνιδιού σε μια διεφθαρμένη πολιτική αρένα, στην οποία για να σταθείς έστω και ελάχιστα, πρέπει να υποκύψεις και να πουλήσεις μέρος του εαυτού σου, προσπαθώντας παράλληλα να διατηρήσεις τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά ανέπαφα.

Είναι αυτό συγχωροχάρτι για οποιονδήποτε, πόσο μάλλον τον Τσίπρα; Σε καμία περίπτωση. Οπωσδήποτε θα μπορούσε να έχει διαχειριστεί καλύτερα την κατάσταση ώστε να γλιτώσει την παπανδρεϊκή ρετσινιά που του κόλλησαν απαξάπαντες. Παρ’όλα αυτά όμως, η ουσία –τουλάχιστον κατά την ταπεινή μου γνώμη- παραμένει η ίδια:

Το ότι δεν θα μπορούσε να προσλάβει 100.000 δημοσίους υπαλλήλους το ξέραμε. Άλλωστε λεφτά δεν υπάρχουν. Το ότι δεν θα ακύρωνε μονομερώς μνημόνια και συμφωνίες το ξέραμε επίσης. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε έξοδο από την Ευρώπη και καταπάτηση του κεντρικού πολιτικού άξονα του συριζα που είναι φιλοευρωπαϊκός. Το ότι η φορολόγηση 1000 ή 2000 ελλήνων με υψηλά εισοδήματα δεν θα έσωζε το κράτος και αυτό το ξέραμε. Πόσα πια να μαζέψει από τους ίδιους και τους ίδιους. Το ίδιο ισχύει για όλες τις υποσχέσεις που έδωσε, παίζοντας ένα άσχημο παιχνίδι στις πλάτες των ευκολόπιστων βολεψάκηδων.

Το θέμα είναι όμως πως πέρα από το τετριμμένο «δεν τον έχεις δοκιμάσει, τουλάχιστον δοκίμασε αυτόν και μετά βλέπουμε», υπήρχαν ορισμένα πράγματα που θα ήταν σταθερές για μια κυβέρνηση με επικεφαλή τον συριζα. Οι οριζόντιες μειώσεις, η τυφλή (υπερ)φορολόγηση, η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, οι αχαλίνωτες πελατειακές σχέσεις, οι απίστευτες συμφωνίες κάτω από τα τραπέζια σε όλους τους τομείς, η ευνοϊκή μεταχείριση των λίγων σε βάρος των περισσότερων, πράγματα που χωρίς καμία διάθεση λαϊκισμού, αποτελούν καθημερινή πρακτική στο σάπιο πολιτικό μας σύστημα, θα ήταν οπωσδήποτε σε πολύ πιο ανεκτά επίπεδα από αυτά που βιώνουμε κάθε μέρα, όπως με τον Τσοχατζόπουλο που σίγουρα δεν είναι μόνος.

Και ναι, η διατύπωση είναι σαφής και ειλικρινής: «Ανεκτά επίπεδα». Ουδείς λογικός άνθρωπος θα πίστευε ότι υπάρχει κυβέρνηση των δώδεκα αποστόλων. Στο κάτω κάτω, ούτε καν αυτοί κατάφεραν να είναι αναμάρτητοι. Σίγουρα όμως δεν θα μας έλεγαν πως ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό. Ούτε θα τολμούσαν να αγοράσουν κορδόνια των 2500 ευρώ. Όσο και αν τα παραπάνω παραδείγματα φλερτάρουν έντονα με το λαϊκισμό, παραμένουν πραγματικότητα και παράλληλα είναι τα εμφανή συμπτώματα που καταδεικνύουν τη (δια)φθορά που κυριαρχεί στο πολιτικό μας σύστημα που από μόνο του καλύπτει τα νώτα του σε τέτοιες περιπτώσεις καταχραζόμενο το ίδιο την εξουσία που του παρέχει ο λαός.

Συρρικνώνοντας τα παραπάνω σε ακόμα λιγότερες λέξεις και για να γίνει ακόμα πιο σαφές:
Ο Τσίπρας ακόμα και να το ήθελε, έχει αντικειμενικούς περιορισμούς που τον εμποδίζουν να γίνει ο νέος (Ανδρέας) Παπανδρέου και φυσικά τον εμποδίζουν από το να βλάψει τη χώρα όπως την έβλαψε ο Ανδρέας. Για ποιο πράγμα λοιπόν είναι ένοχος τελικά; Μόνο για τη ρητορική του, μέρος της οποίας εμπίπτει στο σκηνικό που περιγράφηκε πιο πάνω. Ταιριάζει η ρητορική αυτή σε έναν αριστερό ηγέτη; Όχι. Παραμένει όμως πταίσμα μπροστά σε όλα τα υπόλοιπα όργια που γίνονται, οπότε η μεγαλοποίησή της, είναι το λιγότερο αποπροσανατολιστική.

Ψηφίζουμε υποσχέσεις λοιπόν;

Όχι. Ψηφίζουμε μια ιδεολογία που υπάρχει πίσω από το σάπιο χαράκωμα των μιντιακών μικροπολιτικοπελατειακών υποσχέσεων. Ψηφίζουμε με ειλικρίνεια, ψυχραιμία και υπευθυνότητα αυτόν που ξέρουμε πως σίγουρα θα μας σεβαστεί περισσότερο από αυτούς που μέχρι σήμερα δε μας σεβάστηκαν έμπρακτα και όχι επειδή απλώς δεν τήρησαν τις προεκλογικές τους υποσχέσεις.

Ψηφίζουμε αριστερά είτε αυτό λέγεται σύριζα, είτε ΚΚΕ (ναι ναι, μη διαμαρτύρεστε οι σύντροφοι του ΚΚΕ που «τσουβαλιαστήκατε» με την αριστερά) είτε άλλα μικρότερα κόμματα γιατί είναι ο μόνος χώρος που ξέρουμε πως σίγουρα θα μας σεβαστεί περισσότερο, όταν έρθει στο τιμόνι.